Zmiany wprowadzone w zasadach rozliczeń podatku u źródła (WHT) kilka lat temu przysporzyły wielu praktycznych trudności firmom działającym w większości branż. Zakres należytej staranności w weryfikacji uprawnień kontrahenta do zastosowania zwolnienia z opodatkowania lub niższej stawki wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wciąż budzi wątpliwości.
Usługi reklamowe
Dzisiaj chcielibyśmy zwrócić uwagę na problemy praktyczne specyficzne dla branży reklamowej. Problem zaczyna się już od definicji wynagrodzenia za świadczenie usługi reklamowej, które – przypominamy – może być przedmiotem WHT czyli zryczałtowanego podatku, który polska firma potrąca z należności wypłacanej zagranicznemu kontrahentowi i wpłaca do urzędu skarbowego. Mając na uwadze rozwój form reklamy, szczególnie cyfrowej i działań w Internecie związanych z szeroko pojętą działalnością reklamową, polskie spółki dokonujące różnego rodzaju zagranicznych płatności, a nawet przekazania towarów (np. próbek influencerom) zwracają się do fiskusa z wnioskiem o wyjaśnienie czy dane wynagrodzenie podlega WHT.
Z wydawanych interpretacji indywidualnych wyłania się bardzo szerokie rozumienie pojęcia „usługi reklamowe”. W większości z nich powtarza się odwołanie do orzecznictwa TSUE w sprawach dotyczących podatku od towarów i usług:
Znaczenie pojęcia – „usługi reklamowe” – przedstawione zostało przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej m.in. w orzeczeniach w sprawach C-68/92 (Komisja ca Francji), C-73/92 (Komisja ca Hiszpanii) oraz C-69/92 (Komisja ca Luksemburgowi). W ocenie Trybunału pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. (…) do zakresu tych usług oprócz działań tradycyjnie uważanych za promocję czy reklamę, należy kwalifikować także inne czynności i zdarzenia, nawet jeśli samodzielnie nie zawierałyby treści reklamowych, jeżeli podjęte są w celu lub w związku z kampanią reklamową lub informacyjną. (…) dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest by była ona związana z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Taka klasyfikacja według Trybunału powinna mieć miejsce również w przypadku, gdy taki związek jest jedynie pośredni. (…) Według Trybunału, usługi reklamowe nie muszą być wykonywane przez podmioty, które mają świadczenie usług reklamowych w zakresie swojej działalności, bądź które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych (przykładowo interpretacja indywidualna z 24 lutego 2023 r. 0114-KDIP2-1.4010.277.2022.3.OK).
Bazując na powyższym rozumieniu, fiskus jako wynagrodzenie za usługę reklamową podlegające podatkowi u źródła kwalifikuje również raczej techniczne działania jakkolwiek związane z reklamą czy informacją. Jest to mniej problematyczne o ile polska spółka wypłacająca należność ma możliwość uzyskania certyfikatu rezydencji od odbiorcy, a odbiorca ma siedzibę w państwie, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wówczas, w większości przypadków, przychód zagranicznego kontrahenta będzie traktowany jak zysk przedsiębiorstwa opodatkowany tylko w państwie rezydencji. Niestety, w praktyce polskie firmy dokonują także płatności na rzecz zagranicznych kontrahentów (także osób fizycznych), w tym np. z krajów Ameryki Południowej lub Azji, z którymi Polska nie ma zawartych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wówczas może powstać obowiązek pobrania i wpłaty podatku.
Influencerzy
Problematyczne bywają także działania związane z influencerami. W przypadku, kiedy płatność na rzecz agencji zatrudniającej influencera na potrzeby promocji towarów lub usług danej firmy zawiera też wynagrodzenie za prawo do korzystania na własne potrzeby z wpisów i fotografii dokonanych przez influencera, może powstać konieczność pobrania podatku u źródła nawet w przypadku, gdy polska spółka posiada certyfikat rezydencji agencji, na rzecz której dokonuje płatności. Przykładowo, w interpretacji z 17 marca 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że
- (…) prawa do udostępnienia Wpisu i Fotografii zakupionej od zagranicznej agencji, które w ramach udzielonej licencji zostały z influencera za pośrednictwem agenta przeniesione na spółkę mogą podlegać obowiązkowi naliczenia i poboru podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT.
- (…) Publikowanie przez Wnioskodawcę Wpisów i Fotografii na portalach internetowych jak również w drukowanych i elektronicznych materiałach nie jest własnym użytkiem Wnioskodawcy. Wykorzystywanie Wpisów i Fotografii przez Spółkę na portalach internetowych należy zakwalifikować jako prawo do korzystania z praw autorskich podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w zw. z art. 26 ust. 1 tej ustawy.
Dodatkowo, w interpretacji z 24 lutego 2023 r. organ wskazał, że jeśli w ramach umowy z agencją polska spółka nieodpłatnie przekazuje próbki (ubrania i buty) influencerowi, aby mógł z nich stworzyć stylizację, to wartość tych produktów powinna powiększyć podstawę opodatkowania WHT (przy czym, w tym przypadku będzie to element wynagrodzenia za usługę reklamową).
Udostępnianie ruchu internetowego
Od dawna również podejście fiskusa do rozliczeń związanych programmatic jest istotnym problemem w branży. W interpretacjach wydanych w ostatnich miesiącach, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził m.in.:
- Wnioskodawca, będąc właścicielem samoobsługowej platformy internetowej, służącej do tworzenia kampanii marketingowych w Internecie, przez którą pozyskuje przestrzeń w Internecie, na której mogą być wyświetlane określone treści, np. reklamy, a którą udostępniają Wnioskodawcy zagraniczni Wydawcy, na rzecz których z tytułu udostępnienia ruchu internetowego Wnioskodawca wypłaca należności, należy uznać za usługę objętą zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT a konkretnie usługę (świadczeniem) o podobnym charakterze do usług reklamowych, które zostały wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.
- nabywana przez Spółkę usługa ruchu internetowego, bezsprzecznie posiada cechy charakterystyczne dla świadczeń objętych ograniczeniem wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, które przeważają nad elementami charakterystycznymi dla innych świadczeń.
- Wskazać należy, że podstawą świadczenia usługi udostępniania ruchu internetowego jest możliwość stworzenia przestrzeni (miejsca, powierzchni) na stronie internetowej dla różnego typu treści, w szczególności reklam. Odmienne nazewnictwo w tym przypadku nie powinno różnicować istotnie tego rodzaju usługi w sposobie postrzegania na gruncie przepisów art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.
- W świetle powyższego należy stwierdzić, że wskazana we wniosku czynność udostępnienia ruchu internetowego stanowi usługę o podobnym charakterze do świadczeń expressis verbis wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Powyższa czynność wykonywana w ramach usługi udostępnienia ruchu internetowego nosi cechy charakterystyczne dla usług reklamowych.
(interpretacja indywidualna z 18 listopada 2022 r.).
Jeśli więc dokonują Państwo płatności na rzecz zagranicznych podmiotów jakkolwiek związanych z reklamą, nawet technicznie, warto zweryfikować obowiązki w WHT.
O tym jak pomagamy, można przeczytać tutaj